Ja, ik ben een beetje abstract bezig, sorry,… of neen, niet sorry, ik verontschuldig me al te lang in mijn schrijven en spreken. Wat ik bedoel… wel, dat is precies wat ik bedoel. Dat duidelijke, concrete, expliciet maatschappijkritische schrijven, dichten, dat wordt gedreven door een verlangen naar vrijheid.
Miauw.
Het is een vraag naar bestaan, mogen bestaan. En dat is een belangrijke vraag, die dan ook helder geformuleerd moet zijn. Maar daar schuilt het probleem: de vraag rust op een asymmetrie, een ongelijkheid, dichtend en schrijvend wachten we om gelezen en gehoord te worden, en, bij goede afloop, ons bestaansrecht als in een oorkonde overhandigd te krijgen.
Miauw?
Precies! Goede vraag: wachten op wie? En waarom?
Miauw!
Ik ben blij dat je me verstaat, ik dacht even dat ik je was kwijtgeraakt…
Miauw miauw.
Ik beweeg me daarom hoe langer hoe meer weg van dat soort schrijven, dichten, spreken: het als reactie op, ontkrachting of negatie van, gegeven, geschreven, gesproken woord: in al die gevallen blijft dat woord afhankelijk. En de essentie van bestaansrecht ligt er net in niet af te hangen (of toch niet vanuit een ondergeschiktheid). Een spreken en schrijven dat een vraag tot bestaansrecht in zich draagt, kan daarom nooit een vrij spreken of schrijven zijn.
(Stilte)
Ik claim pas werkelijk mijn bestaansrecht, wanneer ik de vraag afzweer, haar meegeef in de wind, waar ze verwordt tot een vlinder die opstijgt zonder te wachten op een antwoord, op een toestemming, en slechts afhangt van de seizoenswissel, de tijd en intensiteit van het licht, en de ergens in haar eigen abstracte kern besloten kennis.
Miauw…
Ik wil dus niet de vleugels van de vogel schrijven maar de bries waarop ze dansen, niet de haren van de vrouw maar de vormen, niet de takken van de bomen maar hun tonen. En de zee, de zee, de zee tekenen door haar in precies de juiste mate te vergeten.
Website: https://yousrabenfquih.com/